Pod drzewa i krzewy nie nadają się gleby z płytką warstwą uprawną, na podłożu piaszczystym, żwirowym lub z warstwą glejową (zbity piasek lub żwir koloru brunatnego), której nie może przerosnąć system korzeniowy. W celu sprawdzenia struktury gleby oraz jej przydatności pod uprawę sadowniczą, należy wykonać odkrywkę – najlepiej wiosną (kwiecień-maj) – wykopując dół głębokości 120…150 cm. Sprawdzenia wymaga również kwasowość (pH) gleby. Używa się do tego kwasomierza Helliga. Do zagłębienia płytki kwasomierza należy wsypać szczyptę gleby, lekko ją ugnieść i dodać kilka kropli indykatora. Po trzech minutach pochyla się płytkę tak, aby indykator przedostał się do rowka w kształcie litery T i dokładnie porównuje barwę roztworu w rowku z barwami skali umieszczonej na płytce. Barwom skali, od zielonej do czerwonej, odpowiadają wartości pH od 8 do 4.

Na glebach o odczynie zasadowym (pH powyżej 7,2) lub obojętnym (pH 6,6…7,2) nie należy sadzić grusz, malin i truskawek. Gleby te najlepiej nadają się pod orzechy włoskie, ale dobrze owocować mogą na nich również śliwy i jabłonie. Zdecydowana większość roślin sadowniczych wymaga gleb lekko kwaśnych (pH 5,5…6,6). Tylko borówka wysoka i żurawina potrzebują gleb kwaśnych (pH 3,8…4,8). Zakwaszanie gleby jest jednak praktycznie niemożliwe. Natomiast jeśli gleba jest zbyt kwaśna (niskie pH), można zmniejszyć jej kwasowość przez wapnowanie. W tym celu na glebach ciężkich stosuje się szybko działający tlenek wapniowy (CaO). Natomiast na glebach lekkich powinien być użyty węglan wapniowy (CaCO3), jako wolniej działający (dłużej mineralizuje związki organiczne). Węglan wapniowy używany jest również do wapnowania gleby na krótko przed sadzeniem. Tlenek wykazuje bowiem działanie żrące.
Do wapnowania gleby najbardziej wskazane jest użycie wapna magnezowego, gdyż większość gleb (szczególnie lekkich) wykazuje niską zawartość magnezu .