Korzenie roślin sadowniczych źle znoszą nawet krótkotrwałe zatopienie wodą. Dla uniknięcia takiej ewentualności teren przeznaczony pod sad należy dokładnie wyrównać, tak aby nie było nawet niewielkich zagłębień, w których może gromadzić się woda w czasie roztopów lub po gwałtownych ulewach. Na wyrównanym terenie łatwiej jest później wykonywać zabiegi pielęgnacyjne, a szczególnie – kosić murawę w międzyrzędziach drzew.
Tereny o zbyt wysokim poziomie wody gruntowej wymagają zmeliorowania przed założeniem sadu. W ostatnich latach obserwuje się bardzo szybki postęp w rozwoju techniki melioracyjnej, objawiającej się między innymi coraz częstszym zastępowaniem glinianych sączków drenarskich drenami z tworzyw sztucznych, a także wysokim stopniem zmechanizowania robót. Rozstaw sączków stosowany na terenach przeznaczonych pod sady jest podobny do przyjętego w rolnictwie i waha się w granicach 10-18 m, zależnie od zwięzłości gleby i warstwy niższej.
Przygotowywanie gleby pod sad zaleca się rozpocząć już na rok, a jeszcze lepiej -na dwa lata przed sadzeniem drzew. Glebę zbyt kwaśną doprowadza się do odpowiedniego pH przy użyciu nawozów wapniowych. Wysokość dawki wapnia zależy od kwasowości gleby i od jej zwięzłości.  Ilość wapnia, jaką trzeba wysiać na 1 ha pola określają stacje chemiczno-rolnicze po dostarczeniu im próbek gleby. Dokonują one również analizy gleby na zawartość potasu, fosforu i magnezu, co ułatwia podjęcie decyzji o nawiezieniu gleby tymi składnikami przed założeniem sadu. W sadach gruszowych, wiśniowych i czereśniowych stosuje się dawki wapnia o 20-30% wyższe. Wapnowanie gleby zaleca się przeprowadzić na rok przed sadzeniem drzew.