W sadownictwie znanych jest wiele typów koron. Najłatwiejsze do uformowania, a jednocześnie bardzo przydatne w ogródkach działkowych i przydomowych są: korona prawie naturalna, luźnopiętrowa i szpaler swobodny. Wszystkie te korony zachowują przewodnik, z którego wyrastają pędy boczne – późniejsze konary. Podane wyżej ogólne zasady są obowiązujące przy formowaniu tych typów koron.

Korona prawie naturalna formuje się w pierwszych latach w wyniku swobodnego wzrostu prawie wszystkich pędów wyrastających z przewodnika. Usuwa się ewentualnie konkurenta przewodnika, jeśli nie został on wcześniej odcięty. Zawsze wiosną przycina się przewodnik na wysokości ok. 50 cm nad ostatnim, górnym rozgałęzieniem. Dzięki umiarkowanemu cięciu formującemu, drzewa wcześnie wchodzą w okres owocowania. Jednak w starszym wieku korona ich jest zagęszczona i wymaga silniejszego cięcia prześwietlającego. Wycina się stopniowo część konarów, pozostawiając ostatecznie około ośmiu. Stosuje się jednocześnie prześwietlanie konarów pozostawionych na stałe. Wycinać należy przede wszystkim konary nakładające się na inne, chore lub wyrastające z przewodnika na jednym poziomie. Prześwietlając pozostawione konary, wycina się gałęzie krzyżujące się, wracające ku środkowi korony, chore, złamane oraz wyrastające pionowo do góry. Korona prawie naturalna polecana jest dla jabłoni, grusz, wiśni, śliw, moreli i czereśni.